Arcanum Felis - Bujany fotel

Witajcie :) Tym razem szybko publikuję opowiadanie na temat tygodnia. Bianka dziękuję Ci za tak inspirujący temat! :) Ta historia może momentami jest idealistyczna, ale potrzebowałam takiej pozytywnej energii. Mam nadzieję, że Wam się spodoba. 

Miłej lektury!

Bujany fotel

Wchodzę do mieszkania po ciężkim dniu pełnym wrażeń. Zdejmuję płaszcz i buty, po czym przechodzę do dalszej części mieszkania. Towarzyszą mi spokój i cisza. Spoglądam do salonu i widzę mojego kota, leżącego na kanapie. Na mojej twarzy pojawia się nieśmiały uśmiech. Podchodzę do mojego współlokatora i siadam obok niego. Zwierzak przeciąga się leniwie, ukazując rudy brzuch, po czym wskakuje mi na kolana i zwija się w kłębek. Głaszczę go za uchem i w odpowiedzi słyszę ciche mruczenie. Rozglądam się po pokoju. Staromodne i ręcznie wykonane meble idealnie kontrastują z jasnymi ścianami. Na podłodze leży puszysty dywan, na którym często bawimy się z Maxem. Spoglądam w lewo i patrzę w okno. Promienie słońca nieśmiało przebijają się przez grube firanki, tworząc na przeciwległej ścianie artystyczne wzory. Cały pokój jest idealnie wykończony i umeblowany. Jednak w tym pomieszczeniu znajduje się mebel, który pod wieloma względami się wyróżnia. Bujany fotel, z którym wiąże się tyle wspaniałych wspomnień. Bujany fotel, od którego wszystko się zaczęło.

~*~*~*~

– Kochanie, podejdź tu – powiedziała mama, wołając mnie gestem ręki, po czym dodała: – Chcemy ci coś powiedzieć.

Zaciekawiona wstałam z podłogi, gdzie zawzięcie rysowałam kotka. Szybko znalazłam się koło rodziców. Mama usiadła w bujanym fotelu, a tata stał za nią i uśmiechał się przyjaźnie.

– O co chodzi? – zapytałam, wkładając palec do buzi. Zawsze tak reagowałam na stres. Tata rzucił w moim kierunku karcące spojrzenie. Już miał coś powiedzieć, ale mama spojrzała na niego i pokręciła głową, po czym popatrzyła na mnie i uśmiechnęła się ciepło.

– Skarbie, pamiętasz jak parę tygodni temu pytałam ci się, czy chciałabyś mieć siostrzyczkę albo braciszka?

– Tak, pamiętam. Bardzo bym chciała! Mogłabym z nią albo z nim bawić się w ogrodzie, biegać i robić wiele ciekawych rzeczy! – mówiłam uradowana.

Mama zachichotała i powiedziała: – Dzisiaj byłam u lekarza i…

– Jesteś chora? – przerwałam jej, ale pokręciła przecząco głową.

– Nie, oczywiście że nie. Jestem zdrowa jak rybka w stawie. Byłam dzisiaj u lekarza i dowiedziałam się, że jestem w ciąży.

– W czym jesteś? – zapytałam zdziwiona.

Tym razem tata zachichotał i powiedział: – Skarbie, mamusia chciała ci powiedzieć, że będziesz miała braciszka.

Popatrzyłam na mamę i tatę. Chwilę analizowałam w głowie to co usłyszałam i eksplodowałam radością. Krzyczałam, skakałam, piszczałam, a rodzice uśmiechali się od ucha do ucha. Podbiegłam do mamy i przytuliłam się do niej. Pogłaskała mnie po głowie i roześmiała się.

– Gdzie on teraz jest? – zapytałam po chwili.

Rodzice popatrzyli po sobie i usłyszałam głos mamy: – Teraz śpi o tutaj – wskazała na swój brzuch – w moim brzuszku. Za parę miesięcy pojawi się na świecie.

– I wtedy go zobaczę?

– Tak kochanie, wtedy go zobaczysz.

~*~*~*~

– Przyjechali! – krzyknęłam, patrząc przez okno na podjeżdżający samochód. – Babciu! Przyjechali!

Babcia szybko podeszła do drzwi i otworzyła je. Zobaczyłam mamę i tatę, który w ręce trzymał nosidełko z dzidziusiem. Podskakiwałam z radości i szybko podbiegłam do mamy żeby ją przytulić.

– Mamusiu, wróciłaś! Tak się cieszę! – krzyczałam radośnie.

Mama przytuliła mnie i zachichotała.

– Tak skarbie, jesteśmy w domu ja, tata i twój braciszek.

– Chodźcie do salonu. Mary musi odpocząć i chciałabym wreszcie zobaczyć wnuka – powiedziała babcia, kierując się do salonu.

Wszyscy posłusznie poszliśmy za nią. Mama usiadła na bujanym fotelu, stojącym koło okna. Odetchnęła głęboko.

– Tom, podaj mi małego – zwróciła się do taty.

– Oczywiście, kochanie – odparł spokojnie i zaczął rozpinać pasy przy nosidełku. Zdziwiłam się, kiedy zobaczyłam małe niebieskie zawiniątko. Tata podał go mamie, która uśmiechnęła się serdecznie do małego człowieczka. Zauważyłam maleńkie rączki i usłyszałam cichy płacz. Z zaciekawieniem podeszłam bliżej. Babcia nachyliła się z drugiej strony.

– Jaki on śliczny! Wykapani rodzice! – powiedziała radośnie.

– Kate, zobacz to twój braciszek – odparła mama spokojnie.

Spojrzałam na niego i zobaczyłam duże niebieskie oczy. Takie same jak moje i taty. Uśmiechnęłam się i wyciągnęłam rękę. Poczułam jak małe palce dotykają mojej dłoni. Popatrzyłam na mamę i mój uśmiech się poszerzył.

– To mój braciszek – powiedziałam radośnie. – Mam braciszka!

– Tak, kochanie. Masz braciszka – tata uśmiechnął się do mnie i odgarnął kosmyk włosów z mojego czoła. – Teraz musisz być odpowiedzialną siostrą i opiekować się małym.

– Obiecuję, że będę! A jak ma na imię?

Rodzice popatrzyli po sobie i na babcię, która wzruszyła ramionami.

– Zastanawialiśmy się nad imieniem i stwierdziliśmy, że będzie miał na imię Jake.

– Jake? – zapytałam, unosząc lekko brew.

Skinęli głowami. Zamyśliłam się chwilę, po czym odparłam: – Podoba mi się. Mój braciszek będzie miał na imię Jake!

Wszyscy troje wybuchli śmiechem, a ja znowu poczułam jak Jake ściska mój palec.

~*~*~*~

– Tom, podaj mi chusteczki. Jake właśnie zjadł i muszę mu wytrzeć buzię – usłyszałam głos mamy dobiegający z salonu.

Tata szybko podszedł do szafki i wyjął z niej chusteczki. Podbiegłam do niego i popatrzyłam błagalnym wzrokiem. Uśmiechnął się do mnie i poruszył sugestywnie brwiami. Roześmiałam się i wzięłam od niego chusteczki, po czym pobiegłam do salonu.

Mama siedziała na bujanym fotelu. Jake leżał na jej ramieniu i poklepywała go po plecach. Zobaczyła mnie i gestem ręki zawołała do siebie. Podeszłam i podałam jej chusteczki. Wytarła mu buzię i usadziła na kolanach. Mały uśmiechnął się do mnie i zaczął gaworzyć. Zachichotałam i pomachałam mu ręką przed oczami. Zawsze go to bawiło. Mama uśmiechnęła się do nas i poprawiła mu ubranko.

– Nie mogę się doczekać, kiedy będę mogła się z nim bawić – powiedziałam wesoło. – On jest taki słodki!

– Jeszcze trochę musisz poczekać. Jake jest za mały żeby mógł się z tobą bawić – odparła wesoło mama.

Spojrzałam na braciszka, który radośnie machał rękami i uśmiechał się słodko. Już nie mogłam się doczekać naszych wspólnych zabaw.

~*~*~*~

– Babciu, poczytaj nam bajkę! – poprosiłam, podchodząc do kobiety, która siedziała na bujanym fotelu i czytała książkę.

– Tak, baję, Jake chce baję! – mój brat wręczył babci książkę do ręki i zaczął gramolić się na jej kolana.

Kobieta zachichotała i wzięła go na ręce. Ja usiadłam na krześle obok i uśmiechnęłam się do babci. Poprawiła okulary i otworzyła książkę.

– Którą bajkę chcecie? O królewnie Śnieżce czy Smerfy? – zapytała, patrząc na mnie i na Jake’a.

– Smerfy!

– Królewnę Śnieżkę!

Babcia znowu się roześmiała, a my mierzyliśmy się wzrokiem. Nigdy nie mogliśmy się dogadać, szczególnie kiedy trzeba było wybrać bajkę do czytania. Mieliśmy różne gusta. Ja lubiłam księżniczki, bale i książęta, a mój mały braciszek niebieskie stworki i Gumisie. Zazwyczaj mu ustępowałam, bo jest młodszy, ale bywały chwile kiedy chciałam posłuchać szczęśliwie zakończonej historii o Kopciuszku albo królewnie Śnieżce.

Spojrzałam na brata i skapitulowałam, widząc jego duże oczy. Wiedział, że to na mnie działa i perfidnie to wykorzystywał. Machnęłam ręką i powiedziałam: – Niech będą Smerfy.

Jake uniósł ręce w górę w geście triumfu i zaczął wydawać z siebie dziwne dźwięki. Babcia roześmiała się i pokręciła głową. Ja jedynie westchnęłam. Otworzyła książkę na pierwszym rozdziale historii o Smerfach i zaczęła czytać.

~*~*~*~

– Kate! Jake! Nie biegajcie tak, bo się przewrócicie – krzyknęła mama z salonu.

Razem z bratem biegaliśmy po domu i szukaliśmy misia, którego tata przed nami schował. Jake co chwilę na mnie wpadał i lądowałam z łoskotem na podłodze. Kiedy wstawałam, śmiał się jak opętany i uciekał. Nasza zabawa trwała od paru minut i nie zapowiadało się, że skończy się w najbliższym czasie.

– Jesteś pewny, że schowanie misia było dobrym pomysłem? – zapytała mama tatę, który siedział na bujanym fotelu i czytał gazetę.

Odwrócił się w jej stronę i powiedział: – Oj kochanie, daj spokój. Przynajmniej bawią się wspólnie. Nikomu nic się nie stanie.

– Jeszcze zobaczymy – mruknęła.

Jak na zawołanie, Jake rozpłakał się, bo wpadł na drzwi i wylądował na podłodze. Mama od razu zjawiła się koło niego i z troską mu się przyglądała.

– Boli cię coś? – zapytała.

– Głooowwaaaa – zawył między spazmami płaczu.

Mama spojrzała na tatę, który do nas podszedł i podrapał się po głowie.

– A nie mówiłam? – W jej głosie wyczuwało się złość.

Popatrzyłam na tatę i rozłożyłam bezradnie ręce. To nie była moja wina. Jake sam wpadł na drzwi. Ale tłumaczenie tego mamie nie miało sensu, bo i tak by nie uwierzyła.

~*~*~*~

– Co czytasz? – zapytałam mamę, wchodząc do salonu.

Siedziała w bujanym fotelu i czytała grubą książkę. Podeszłam bliżej i usiadłam na kanapie. Popatrzyła na mnie i uśmiechnęła się.

– Powieść Nicholasa Sparksa. Odrobiłaś lekcje?

Skinęłam głową i ziewnęłam.

– Tak odrobiłam. Jestem wykończona.

– A gdzie Jake? – zapytała, odkładając książkę na szafkę.

– Odrabia matematykę razem z tatą. Główkują nad ułamkami – odpowiedziałam, tłumiąc ziewnięcie, po czym dodałam: – Zjadłabym coś. Kiedy będzie kolacja?

Mama spojrzała na zegarek i na mnie. Na jej twarzy zagościł uśmiech.

– Może być za pół godziny, jeśli zaraz pójdziemy do kuchni.

– Jestem za!

Wstałam z kanapy, a mama z fotela i skierowałyśmy się do kuchni. Mama wyjęła z lodówki potrzebne składniki i razem przygotowałyśmy kanapki dla całej rodziny.

~*~*~*~

– Mamo, tato, chciałam wam kogoś przedstawić – powiedziałam, wchodząc do salonu.

Rodzice siedzieli na kanapie. Jake bujał się na fotelu i przeglądał komiks z Supermanem. Cała trójka spojrzała w moją stronę.

– Kogo, kochanie? – zapytała mama, uśmiechając się miło.

Spojrzałam w bok i zobaczyłam przerażoną twarz Luke’a. Gestem ręki poprosiłam, aby podszedł bliżej. Przełknął ślinę i zbliżył się do mnie. Popatrzył na moją rodzinę i pobladł. Był blady jak ściana. Miałam ochotę wybuchnąć śmiechem na ten widok, ale powstrzymałam się. Chrząknęłam i wzięłam go za rękę, aby dodać mu otuchy.

– Mamo, tato i Jake, to Luke, mój chłopak – powiedziałam, patrząc na nich.

Tata wstał z kanapy i podszedł do nas. Kątem oka zobaczyłam, że mama i Jake robią to samo. Luke przełknął ślinę i o ile to możliwe, jeszcze bardziej zbladł. Tata popatrzył na niego i wyciągnął dłoń na przywitanie. Luke odetchnął z ulgą i spojrzał na mnie. Uśmiechnęłam się radośnie.

– Miło mi ciebie poznać, młody człowieku – powiedział tata.

– Jestem Mary. Cieszę się, że do nas przyszedłeś – odparła mama, przesuwając się do przodu i podając rękę Luke’owi.

– Witaj w rodzinie, stary! – krzyknął Jake, przybijając piątkę mojemu chłopakowi.

Rodzice popatrzyli na niego jak na wariata, ale Jake wzruszył ramionami i uśmiechnął się rozbrajająco.

– No co? Skoro jest chłopakiem Kate, to tak jakby był moim bratem – powiedział stając obok swojego „brata”.

Tata, widząc minę Luke’a, roześmiał się serdecznie, a my razem z nim.

~*~*~*~

– Kate, gdzie jesteś? – usłyszałam głos mamy dobiegający z kuchni.

– Jestem w salonie – odpowiedziałam cicho.

Stanęła w drzwiach i spojrzała w moją stronę. Siedziałam na bujanym fotelu i czytałam notatki z chemii. Niedługo miałam zdawać egzaminy końcowe i bardzo się stresowałam. Przez ostatnie kilka dni ciągle się uczyłam. Już mi się wszystko mieszało.

– Jaki ci idzie nauka? – zapytała, siadając na kanapie.

Spojrzałam w lewo i westchnęłam.

– Już mi się wszystko miesza, ale zostały mi tylko dwa rozdziały. Niedługo powinnam skończyć.

– Na pewno dasz radę. Nie stresuj się, będzie dobrze.

– Mam nadzieję.

– Masz ochotę na coś hmmm grzesznego? – zapytała, poruszając sugestywnie brwiami.

Uśmiechnęłam się i zapytałam: – Co masz na myśli?

– Kakao z bitą śmietaną i czekoladową posypką?

Mój uśmiech się poszerzył i skinęłam głową: – Jestem za!

Popatrzyłyśmy po sobie i razem poszłyśmy do kuchni.

~*~*~*~

– Mamo, tato! Dostałam się! – krzyknęłam, wymachując kopertą z listem z Oxfordu. – Dostałam się!

Rodzice uśmiechnięci od ucha do ucha podeszli do mnie i wyściskali. Tata wziął do ręki list i odczytał jego treść na głos. Nagle koło mnie pojawił się Jake z bukietem kwiatów w ręce. Popatrzyłam na niego ze zdziwieniem. Brat wzruszył ramionami i podał mi kwiaty.

– Skąd wiedziałeś, że mnie przyjęli? – zapytałam, unosząc brwi.

Jake uśmiechnął się niewinnie i powiedział: – Spotkałem listonosza i powiedział mi, że ma dla ciebie list z Oxfordu. Stwierdziłem, że skoro dostałaś list to na pewno cię przyjęli.

Spojrzałam na rodziców. Tata zachichotał, a mama pokręciła głową. W tym momencie do naszego domu wpadł Luke z wielkim bukietem róż. Stanął jak wryty i popatrzył na nas wszystkich. Zobaczył kwiaty od Jake’a i westchnął.

– Znowu drugi – odparł smutno.

Jake podszedł do niego i poklepał go po plecach.

– Nie przejmuj się, stary. Kiedyś będziesz pierwszy.

Słysząc te słowa wszyscy wybuchliśmy śmiechem.

~*~*~*~

– Spakowałaś wszystko? Sprawdzałaś w pokoju? – zapytała mama, wychodząc na zewnątrz z pudełkiem pełnym książek.

Skinęłam głową i położyłam walizkę na pakę ciężarówki.

– Tak wszystko spakowane. Sprawdzałam parę razy.

– Nie wszystko – usłyszałam głos taty, który razem z Jake’iem niósł bujany fotel.

Spojrzałam na nich, a potem na mamę. Kobieta uśmiechnęła się i przesunęła się żeby mężczyźni mogli włożyć fotel na ciężarówkę. Nic z tego nie rozumiałam.

– Mamo, to twój ulubiony fotel. Dlaczego mi go dajesz?

Mama uśmiechnęła się i złapała mnie za rękę.

– Kochanie, przyszła pora żeby przekazać go tobie. Twoja babcia, a moja mama podarowała mi go, kiedy razem z tatą przeprowadzaliśmy się do naszego domu.

– Ale..

– Nie ma żadnego ale. Pierwsza się wyprowadzasz, więc fotel należy do ciebie – przerwała mi mama, po czym dodała: – Niech przyniesie ci szczęście.

Popatrzyłam na rodziców i Jake’a, który skinął głową i uśmiechnął się szczerze. Odpowiedziałam tym samym i poczułam, że ktoś stoi za mną. Odwróciłam się i zobaczyłam Luke’a — mojego męża. Przeprowadzam się do mieszkania, które kupiliśmy. Oboje ukończyliśmy studia z wyróżnieniem i mamy dobrze płatną pracę.

– Gotowa? – usłyszałam jego głos.

Skinęłam głową i odpowiedziałam: – Tak. Jestem gotowa.

~*~*~*~

Siedzę na kanapie i drapię za uchem Maxa, który mruczy z zadowoleniem. Patrzę na bujany fotel i lekko się uśmiecham. Spokojnie podnoszę kota do góry i sadzam na kanapie, po czym wstaję i podchodzę do okna. Fotel porusza się pod wpływem ruchów powietrza. Siadam na nim i wzdycham. Kładę rękę na brzuchu i uśmiecham się sama do siebie. Luke nie wie, że w moim brzuchu jest mały człowieczek. Dzisiaj byłam u lekarza i przekazał mi tą radosną wiadomość. Ciekawe czy mój mąż się ucieszy?

Nagle słyszę przekręcanie zamka w drzwiach i do mieszkania wchodzi mężczyzna mojego życia.

– Kochanie, wróciłem! – krzyczy z przedpokoju, po czym wchodzi do salonu. Widząc mnie, uśmiecha się promiennie i podchodzi bliżej. Nasze usta się spotykają i czuję się jak w niebie.

– Co tak siedzisz? – pyta z troską w głosie.

Uśmiecham się i łapię go za rękę.

– Tak jakoś zebrało mi się na wspomnienia – odpowiadam cicho.

Przytakuje i odgarnia kosmyk włosów z mojej twarzy.

– Luke…

– Tak, Kate?

– Muszę ci coś powiedzieć.

– Co takiego? – pyta zmartwiony. – Jesteś chora? Wiem, że byłaś u lekarza.

Kręcę przecząco głową i mówię cicho: – Jestem zdrowa jak rybka w stawie.

Luke chichocze i widzę iskierki rozbawienia w jego oczach.

– Tak mówiła twoja mama, kiedy…

– … kiedy poinformowała mnie, że jest w ciąży – przerywam mu z uśmiechem.

Mój mąż patrzy na mnie z otwartymi ustami, po czym pyta: – Jesteś w ciąży?

Chichoczę i przytakuję. – Tak Luke, jestem w ciąży.

Przez chwilę nic nie mówi, po czym przytula mnie i śmieje się jak mały chłopiec.

– Będę ojcem! – krzyczy radośnie.

– Tak, Luke będziesz ojcem! – krzyczę razem z nim, po czym oboje wybuchamy śmiechem.

Parę minut później wychodzimy z domu i jedziemy do rodziców, aby poinformować ich o tej radosnej wieści.

W salonie znowu panuje cisza i spokój. Kot leniwie przeciąga się na kanapie, a przy oknie stoi bujany fotel. Bujany fotel, z którym wiąże się wiele wspomnień. Bujany fotel, którego historia pisze się na nowo.

_________

Mam nadzieję, że się podobało. Proszę o ocenianie według schematu w zakładce "Ocena czytelników"