Pod osłoną mroku - Mentrix

Ludzie mają swoje sekrety, które chcą ukryć przed światem za wszelką cenę. Za dnia zachowują się jak wzorowi obywatele, wydają się być idealni, bez żadnej skazy. Panie w pięknie zdobionych sukniach uczęszczają na przyjęcia, wesela, gdzie nienaganne maniery są czymś naturalnym. Miło uśmiechają się do przeciwniczek, prawią komplementy, lecz serdeczne uśmiechy zamieniają się w szydercze grymasy, gdy tylko znajdą kąt skryty w mroku, gdzie nikt nie dostrzeże prawdziwych uczuć wymalowanych na twarzy. Panowie zaś zasiadają do gry w karty, topiąc w kieliszku wybornego wina przekleństwa skierowane do innego gracza, gdy temu zbyt sprzyja fortuna. Wszyscy noszą maski, niezależnie od dnia i godziny. Ukrywają za nimi wszystko co czarne i szare, ukazując otaczającemu ich społeczeństwu tylko oślepiającą biel.

Każdy kiedyś zbłądzi, nie ma człowieka niesplamionego złem. Jednak niektórzy przekroczyli już dawno próg przyzwoitości, oddając się w ręce zła. Właśnie oni, pod osłoną mroku, wychodzą na ulice, aby załatwić niedokończone porachunki, kradną, gwałcą, zabijają. Otaczają się ciemnością, pławią w bólu i rozpaczy, czerpiąc z tego przyjemność. Bezkarnie naruszają prawo, wierząc, że wszystkie spiski, intrygi i zabójstwa pozostaną bezpieczne ukryte pod kurtyną mroku.

***

Andreas Vintres zacisnął pięści, niespokojnie rozglądając się dookoła. Słońce już dawno zaszło, a księżyc zakryły chmury. Z oddali widać było błyskawice spadające z nieba, grzmot co chwila wstrząsał ziemią. Nadchodziła paskudna burza, którą Dover zapamięta na wieki. On natomiast stał pośrodku niebezpiecznej dzielnicy, nerwowo paląc papierosa i czekając na swojego gościa.

Okolica należała do naprawdę nieprzyjemnych, śmiech prostytutek było słychać z każdej uliczki, pijacy zataczali się na ulicach, śpiewając pozbawione rytmu piosenki. Przemykały drobne złodziejaszki, kryjąc się przed światłem rzucanym przez nieliczne latarnie. Tawerny pełne były marynarzy i piratów, którzy w nocy odnajdywali wspólny język przy kufrze piwa.  Podejrzani osobnicy gromadzili się w gospodzie po prawej, załatwiając interesy, które nie mogły ujrzeć światła dziennego.

Nie, to podejrzane towarzystwo z pewnością nie było odpowiednie dla Andreasa Vintresa, spadkobiercy wielkiego majątku. Lecz cóż miał począć, gdy człowiek, którego potrzebował, lubował w takim otoczeniu? Sprawa była nagląca, liczyła się każda sekunda, więc był w stanie przeboleć wiele.

– Pan Vintres? – cichy głos zabrzmiał tuż przy jego uchu. Mężczyzna podskoczył, odwracając się do nieznajomego i przyglądając mu się uważnie. Twarz skrywał w cieniu kaptura czarnego płaszcza, spod którego wystawał elegancki frak. Zabójca, którego Andreas przez przyjaciela poprosił spotkanie, był niskiego wzrostu i szczupły, lecz wydawał się emanować siłą i energią. Głos miał zadziwiająco młody, co tylko zwiększyło ciekawość Vintresa.

– Tak. Niegrzecznie jest się nie przedstawić, a tym bardziej zasłaniać swą twarz kapturem – gdyby zabójca zawiódł, Andreas zawsze mógł uratować się od ciężkiego wyroku, opisując wygląd zamachowca. Lepiej się zabezpieczyć, w końcu nie znał tego człowieka.

– Och, pan wybaczy. Nie miałem zamiaru urazić pańskiej dumy – rzucił zabójca, zsuwając kaptur z głowy. W świetle pobliskiej latarni rozbłysły zielone oczy i blond włosy, które już dawno potrzebowały fryzjera. – Czego szuka ktoś wysoko urodzony w takiej okolicy?

Mężczyzna, a właściwie chłopak, stojący przed Andreasem nie mógł mieć więcej niż dziewiętnaście lat. Dlaczego mordował ludzi w już tak młodym wieku? Vintres wiedział, że zwykli obywatele wiodą ciężkie życie, ledwo wiążąc koniec z końcem, ale nie wyobrażał sobie, aby przez to dziecko miało zostać płatnym zabójcom. Skąd w ogóle miał on pieniądze na broń?

– Radzę mnie nie lekceważyć, panie Vintres. To zwykle źle się kończy. Więc? – uniósł pytająco brwi, wpatrując się w niego przenikliwie.

– Chcę, abyś kogoś zabił – wydusił Vintres, zaciskając mocniej pięści. Te słowa ledwo przeszły mu przez gardło, ale jeśli miał zatrzymać majątek dla siebie, nie było innego wyjścia. Jego ojciec zapisał mu w testamencie całą posiadłość i dobra, jakie rodzina posiadała. Niestety, gdy ostatnio najmłodsza córka Vintresów wyszła za mąż, szwagier Andreasa zaczął mieć naprawdę dobre kontakty z jego ojciec, aż stary zaczął myśleć o zmianie testamentu. W takim wypadku Andreas musiał upewnić się, że jego ojciec umrze, zanim zdąży cokolwiek zmienić. Nie miał jednak dość odwagi, aby go otruć, więc, za pośrednictwem przyjaciela, znalazł płatnego zabójcę. Liczyła się każda chwila. Nawet teraz, po północy, głowa rodziny Vintres mogła wprowadzać niechciane poprawki do dokumentu.

– To ci niespodzianka. A już myślałem, że chcesz zjeść ze mną kolację. Co za zawód – prychnął chłopak, uśmiechając się szyderczo. Nienawidził niepewnych klientów, którzy w każdej chwili mogli się rozmyślić, albo gorzej, wydać go władzom. A wtedy dopadnie go Arthur i bajka się skończy. Przed zachodem słońca zwiśnie na szubienicy.

– Apeluję o powagę! To dla mnie naprawdę ważne…

– W to nie wątpię. Tylko cały się trzęsiesz i sprawiasz wrażenie, jakbyś chciał być gdzie indziej. Jeśli mi wydasz polecenie, nie będziesz mógł go odwołać.

– Jestem tego świadom – Andreas opanował się, wpatrując się wyzywająco w oczy zabójcy. Ma swój cel i się nie cofnie. – Proszę, zabij Antonia Vintres. Jest w naszej rezydencji, to w samym centrum miasta. Oto zapłata, zwykle tyle bierzesz za swoje zlecenia.

Na dłoń zabójcy spadła ciężka sakiewka. Mężczyzna spojrzał na nią, po czym otworzył, sprawdzając zawartość. Kiedyś ktoś próbował go oszukać fałszywym złotem. Dwa dni później jego ciało wyłowiono z jeziora. Jednak te pieniądze były prawdziwe, co do tego nie było wątpliwości. Zacisnął wstążkę, którą sakiewka była związana, po czym włożył zapłatę do kieszeni płaszcza.

– W porządku, ojcobójco. Zawsze mnie ciekawiło, jak ktoś taki może żyć z wyrzutami sumienia, ale to nie moja sprawa. Antonio Vintres będzie martwy przed wschodem słońca. Postaraj się zapewnić sobie alibi.

Andreas kiwnął głową, w duszy już radował się ze swojego zwycięstwa. Problemem na początku było tylko znalezienie odpowiedniego zabójcy, ale w tym pomógł mu przyjaciel. Przemógł się i wyruszył do jednaj z najgorszych dzielnic. A potem wszystko poszło jak po maśle. Pieniądze stanowiły argument, którego nikt nie mógł zignorować, tym bardziej, że należał do biedniejszej części społeczeństwa. Zabójca z pewnością miał sporo pieniędzy, dało to się stwierdzić choćby po jego ubraniu i lśniących ostrzach sztyletów. Jednak prawdopodobnie uwielbiał zabijać i tylko dlatego przyjął zlecenie Andreasa. Jeśli mordowanie było jego hobby, to młody Vintres praktycznie ma już majątek w kieszeni.

– I jeszcze jedna sprawa – cichy głos zabójcy przerwał chwilę triumfu Andreasa. Szlachcic powrócił swymi myślami na ziemię, niechętnie zapominając na chwilę o swoich marzeniach.

Zabójca poruszył się błyskawicznie, przyciskając mu ostrze wąskiego miecza do gardła. Vintres przełknął ślinę, wpatrując się w lśniące w świetle błyskawic ostrze. Jeszcze kilka milimetrów i przecięłoby mu skórę. Nie rozumiał, co się dzieje. Spojrzał pytająco na chłopaka, starając się ukryć przerażenie. Przecież to on był pracodawcą, ofiara zabójcy znajdowała się gdzie indziej…

– Spróbuj mnie zdradzić, niech choćby jedno słówko na mój temat wyjdzie z twoich ust, zabiję cię. Długo i boleśnie. Nie waż się donosić, rozumiemy się?

Widząc zimne spojrzenie zielonych oczu, nie mógł zrobić nic innego, jak potulnie pokiwać głową. Nie zamierzał zdradzać. Wtedy ojciec dowiedziałby się o jego planie i zostałby wydziedziczony. Policja była beznadziejna, prawie nigdy nie potrafili złapać odpowiedniego przestępcy. Co innego agenci Jej Królewskiej Mości. Ale co oni mieliby robić w Dover w burzową i zimną noc?

– W porządku, ale pamiętaj o tym – chłopak przeciągnął ręką po blond kosmykach, które mokre od deszczu lepiły mu się do czoła. Zarzucił kaptur na głowę, w myślach szukając najbezpieczniejszej drogi do rezydencji Vintresów.

– Interesy z tobą, to czysta przyjemność – ukłonił się kpiąco, odwracając się plecami do pracodawcy i kierując w stronę wejścia do najbliższego budynku. Najlepiej będzie wspiąć się na dach i przebyć drogę do centrum ponad głowami nielicznych przechodniów, którzy o tej porze opuścili domostwa.

– Czekaj, jak się nazywasz? – ochrypnięty głos Andreasa dotarł do uszu zabójcy. Ten uśmiechnął się kpiąco. Zawsze o to pytają. Odwrócił się, obdarzając szlachcica szerokim uśmiechem.

– Dzisiejszej nocy będę dla ciebie Nicholasem, pasuje? – spytał i nie oczekując odpowiedzi, rozpłynął się w ciemnościach.

Andreas Vinters odetchnął z ulgą. Już po wszystkim. Teraz tylko wróci do domu, usiądzie przed kominkiem, jak to miał w zwyczaju, a potem pójdzie spać. A gdy się obudzi, będzie właścicielem jednego z największych majątków w Anglii.

– Nieładnie, nieładnie. Chyba powinniśmy porozmawiać. Nie sądzi pan, panie Vinters? – rozbawiony głos sprawił, że szlachcic zamarł. Odwrócił się powoli, wpatrując w dwudziestosiedmioletniego mężczyznę, który przyglądał mu się z cienia pobliskiej uliczki. Przeniósł wzrok na czarny pistolet wetknięty za pas. Znał ten model broni. Znał też godło Jej Królewskiej Mości przyszyte do eleganckiego munduru. A raz na balu królewskim widział tego mężczyznę o brązowych włosach i granatowych oczach, stojącego tuż przy tronie królowej.

Arthur Carington zaszczycił go swoją obecnością.

Chyba na majątek poczeka sobie za kratkami.

***

Nicholas, znany przez swoich przyjaciół jako Lorien Mordredes, przemykał po dachach w kierunku swojego celu. Bezszelestnie stawiał stopy na starych dachówkach kamienic, jednocześnie przeklinając deszcz, który lał się na niego strumieniami. Podłoże było śliskie i nawet ktoś z takim doświadczeniem jak on mógł przypłacić nieuwagę życiem. Niewiele osób przetrwałoby upadek na kamienny próg z piętnastometrowej kamienicy. Dodatkowo musiał uważać, aby nie narobić hałasu, bo tutejsi mieszkańcy byli bardzo wyczulenie na podejrzane dźwięki.

Zatrzymał się, oceniając odległość, jaka dzieliła go od krawędzi następnego domu. Ulice opustoszały w mgnieniu oka, gdy tylko Anglicy dostrzegli nadciągającą burzę. Miasto portowe zamarło, jakby wstrzymawszy oddech, czekając aż wyładowania atmosferyczne ustąpią. Tylko czasem przez ulicę przebiegł kot, szukając schronienia przed strugami wody lejącymi się z nieba. Pogoda idealna do wykonania zlecenia. Strażnicy pewnie będą grzać się przy kominku, nie zwracając uwagi na bramę, której powinni strzec.

Przeskoczył przepaść jaka dzieliła oba budynki i chwilę później stał na ziemi tuż obok bramy prowadzącej do majątku Vintresów. Na straży stał tylko jeden strażnik, z utęsknieniem wpatrujący się w dwór, pragnąc znaleźć się w jego ciepłym wnętrzu. Był rozkojarzony i nie zwracał uwagi na otoczenie, marząc o ciepłym winie.

Lorien okrył się szczelniej czarnym płaszczem, zlewając się z cieniem. Bezszelestnie zbliżył się do strażnika, po omacku szukając sztyletu przy pasie. Jego pewność siebie wzrosła, gdy zacisnął palce na gładkiej rękojeści. Wysunął ostrze z pochwy, wciąż obserwując strażnika. Teraz dzielił go od niego tylko metr – grzmoty skutecznie zagłuszą krzyk.

Gdy strażnik zainteresował się przemykającym przez ulicę czarnym kotem, Lorien skoczył do przodu i sprawnym ruchem poderżnął mu gardło. Na bladej skórze pojawiła się czerwona linia, a z gardła mężczyzny wydobył się charkot. Po chwili osunął się bez życia w ramiona zabójcy. Chłopak chwycił ciało i przeciągnął je przez bramę, ukrywając w krzewach ozdobnych, które otaczały cały majątek. Do rana nikt nie powinien zauważyć trupa.

Otrzepał ubranie z liści i skierował się w stronę dworu. Większość okien była ciemna, domownicy zaszyli się w swoich posłaniach pod grubą warstwą kocy. Tylko w prawym skrzydle wciąż paliło się światło, gdy służące przygotowywały zastawę na rodzinne śniadanie.

Informacje zebrał już wcześniej, spodziewając się, kogo chce zabić młody Vintres. Głowa rodziny miała swoją sypialnię na drugim piętrze na krańcu lewego skrzydła. Najbardziej oddalona od ludzi, zapewniająca prywatność. I ułatwiająca zabójstwo.

Bez przeszkód podszedł do drzewa, znajdującego się bezpośrednio przed pokojem jego celu. Okno było uchylone, jakby zapraszając go do środka. Nigdy tego nie rozumiał, ale niektórzy ludzie uwielbiali zapach burzy i specjalnie otwierali okiennice podczas deszczu. Antonio Vintres najwyraźniej do nich należał.

Zdjął płaszcz, po czym zostawił całą swoją broń. Zachował przy sobie tylko jeden sztylet, w końcu musiał czymś odebrać życie. Wszystkie te rzeczy narobiłyby tylko niepotrzebnego hałasu, a tego nie chciał. Zostanie z tylko jednym ostrzem w innej sytuacji byłoby idiotyzmem, ale tutaj nie przewidywał komplikacji, która wymagałaby od niego walki. Rezydencja Vintresów nie była dobrze chroniona, choć rodzina należała do grupy najzamożniejszych. Zabije i ucieknie, nic prostszego. Chyba nawet żałował tej sytuacji. Zaczynało mu brakować tego dreszczyku przerażenia i ekscytacji, który towarzyszył niebezpieczeństwu. Oczywiście bez przesady. Jeśli ktoś zapytałby go o definicję zagrożenia, odpowiedź zmieściłaby się w tylko jednym słowie – Arthur. Właściwie te dwa wyrazy można było potraktować jako synonimy. A jego z pewnością nie chciał spotkać.

Skupił się ponownie na zadaniu, chcąc to jak najszybciej zakończyć. Robił się już zmęczony, od dwóch dni nie przespał ani godziny, obserwując z ukrycia różne tajne spotkania w dzielnicy. Lepiej wiedzieć na czym się stoi. Wspiął się na drzewo, znajdując odpowiednią gałąź. Popchnął okiennice, dziękując w myślach komuś, kto je przedtem naoliwił. Wszedł do sypialni, od razu odszukując swój cel.

Antonio Vintres spał spokojnie pod pierzyną, nawet nie wyczuł zagrożenia. Lorien wyciągnął sztylet, ostrożnie podchodząc do łóżka. Nie rozglądał się dookoła, bo to nie miało sensu. Straci tylko czas, a ofiara może się wtedy obudzić. Nie był złodziejem, więc kosztowności go nie interesowały. Jednym słowem – otoczenie nie miało znaczenia.

Wyciągnął przed siebie sztylet, nakierowując go w odpowiednie miejsce. Chciał zabić szybko i w miarę możliwości bezboleśnie. Krzyki bólu ofiar nie były mile widziane w jego zawodzie. Uspokoił myśli, biorąc głęboki oddech. Wziął zamach i opuścił ostrze. Bez problemu wbiło się w gardło szlachcica, pokrywając się czerwoną posoką. Mężczyzna otworzył przerażony oczy, ale nie zdołał się poruszyć, tylko wymamrotał coś pod nosem. Twarz wykrzywiła mu się w wyrazie agonii, z kącika ust popłynęła strużka krwi. Oczy robiły się coraz bardziej mgliste, a ciało przestawało się trząść. Wreszcie Antonio Vintres zaczerpnął ostatni wdech i pożegnał się z tym światem.

Lorien spojrzał na ciało, zadowolony z siebie. Śmierć nie trwała nawet minuty, chyba pobił swój rekord. Jedynym minusem był ubrudzony sztylet, który będzie potem ciężko doprowadzić do dawnego stanu. Sięgnął po prześcieradło, chcąc zetrzeć powoli zasychającą krew z ostrza.

– Przyłapany na gorącym uczynku. Chyba tracisz wprawę, mój drogi.

Chłopak upuścił sztylet i zamarł, słysząc znienawidzony głos. Przecież jego nie powinno tu być. Ścigał go aż do Dover, ale zabójcy udało się go zmylić i wysłać na kontynent. Do Berlina, jeśli dobrze pamiętał. Arthur nie miał prawa znajdować się w tym pokoju. Ale stał w progu, przyglądając mu się z satysfakcją i ignorując trupa.

Lorien nie myślał. Są takie sytuacje, w których człowiek traci częściowo świadomość i zdaje się na instynkt. A ponieważ instynkt kazał mu uciekać, to chłopak rzucił się w kierunku okna, przeklinając siebie za upuszczenie broni. Dlaczego założył, że jest bezpiecznie i nie wziął miecza? Chociaż, gdyby Arthur postanowił wyciągnąć pistolet, broń biała na nic by się nie zdała. Musi tylko wyskoczyć przez okno, potem będzie miał szansę. Nie miał sobie równych, jeśli chodzi o ukrywanie się w ciemnościach, ale w pokoju był całkowicie odsłonięty.

Nie przebiegł nawet połowy dystansu, gdy poczuł uderzenie i chwilę później leżał na brzuchu, przyciskany do podłogi przez inne ciało. Dlaczego jego największy wróg był starszy o prawie dziesięć lat i dużo silniejszy? Szarpnął, bezskutecznie próbując się wyswobodzić. W odpowiedzi został złapany za włosy, a jego głowa uderzyła o podłogę. Jęknął, czując ból i krew, która zalała mu usta, gdy przygryzł sobie język.

– Gdzież to się wybierasz, Lorien? Dawno się nie widzieliśmy. Zdążyłem nawet zrobić sobie małą wycieczkę po kontynencie, aby w końcu zorientować się, że mnie wykiwałeś. Tak się nie robi – szyderczy głos Arthura był skierowany prosto do ucha zabójcy, powodując dreszcze i napad paniki. Skończy na szubienicy, jak nic. Arthur go nienawidził. Jako agent Jej Królewskiej Mości złapał już wielu przestępców, tylko z Lorienem miał problem, co zawsze wyprowadzało go z równowagi. Tym bardziej, że ostatnio spędził trzy tygodnie buszując w Berlinie i próbując znaleźć najmniejszy ślad chłopaka. Wiele razy był o krok od złapania zabójcy, ale ten cudem mu się wymykał. Teraz było inaczej. Przedtem dzieliła ich określona odległość, nie dał rady położyć na nim rąk, choć nie wiem, jak by się starał. Zawsze znikał, nawet postrzelony w ramię. Lecz teraz go złapał, a zabójca nie był najlepszy w walce wręcz. Lubował w rzucaniu sztyletami lub ewentualnie walce mieczem.

– Puszczaj – syknął Lorien, próbując zapanować nad emocjami. Strach zżerał go od środka, utwierdzając w beznadziejności sytuacji. Cześć jego zdawała sobie sprawę, że nie jest w stanie nic zrobić, ale skutecznie odpychał od siebie prawdę.

Spróbował zamachnąć się ręką, ale leżąc na brzuchu nie był w stanie dokładnie wycelować. Poczuł tylko ból, gdy obie dłonie zostały wykręcone i skute metalowymi kajdankami. Najnowszy wynalazek śledczych niezbyt mu się podobał, zdjęcie metalowych obręczy bez kluczyka było dla niego niemożliwe.

– Dlaczego miałbym to zrobić?

– Naruszasz moją przestrzeń osobistą – mruknął, nie znając odpowiedniej odpowiedzi. Gdyby udało mu się przekonać Artura do postawienia go na nogi, miałby może jakąś szansę.

– Twój sztylet chyba także naruszył przestrzeń osobistą pana Vintresa – stwierdził poważnie mężczyzna, spoglądając na zakrwawione ciało. Mógł uratować Antonia, ale wtedy straciłby możliwość schwytania zabójcy. A złapanie chłopaka było priorytetem. Nie wiadomo, ile osób mógłby jeszcze zabić, gdyby pozostał żywy.

Odpowiedziało mu milczenie. Lorien uparcie wpatrywał się w podłogę, zaciskając usta w cienką linię. Szkoda, bo Arthur chciał się jeszcze trochę napawać swoim zwycięstwem.

– Zmarnowałeś sobie życie, Lorien. Mogłeś zarabiać w normalny sposób, a nie odbierając życia. Może dostałbyś się do jakiejś szkoły? Wydajesz się inteligentny, więc może zrobiliby wyjątek dla dzieciaka z nizin społecznych. Dziewczynę byś miał, całkiem ładny z ciebie chłopak, potem ożenił się i założył rodzinę. Wiódłbyś spokojne życie, ale nie… Chciałeś więcej zarabiać, czuć adrenalinę, to teraz proszę. Patrz, jak marnie skończyłeś.

– Zamknij się – chłopak zacisnął zęby, gdy poczuł rękę zaciskającą się na jego szyi. Całkowicie zablokowała możliwość poruszania się i w każdej chwili mógł skręcić mu kark.

– Osobiście jednak cieszę się, że stanąłeś mi na drodze. Miałem sporo rozrywki, gdy na ciebie polowałem. No, ale wszystko się kiedyś kończy. A teraz przyszedł czas na twoje życie. Zmarnowane życie, które…

– Zamknij się! Zabiję cię! – wrzasnął, zapominając o innych domownikach, którzy mogliby usłyszeć krzyki i wbiec do pokoju. W tej chwili mało go to obchodziło. To był koniec, ale jak ten drań śmiał go pouczać?! Wykorzystał swoje życie, jak wykorzystał i wcale tego nie żałował. To, co robił, sprawiało mu chorą przyjemność, a wyrzuty sumienia znikły dawno temu.

– Oj, nie ładnie, Lorien. Nie to chciałem usłyszeć. Pośpij sobie, szubienica będzie gotowa wraz ze wschodem słońca. Liczę, że przypadniecie sobie go gustu.

Potem zapadła ciemność.

***

Mrok jest gesty, stanowi idealną osłonę. Lecz jest jeszcze światło. Rzadko pojawia się po zmroku, ale czasem rozjaśnia ciemność. Wyciągnie swą rękę, aby ukarać winnych, ukrywających się w mroku, aby nieść sprawiedliwość, której ciemna strona na oczy nie widziała. Pojawi się na chwilę, potem zniknie, ale świat stanie się odrobinę lepszy. Bo część ciemności zniknie. Światło się wycofa, a ludzie mroku powrócą do swoich interesów, ale w ich sercach pozostanie przeświadczenie, że sprawiedliwość istnieje i kiedyś się o nich upomni.

***

Arthur za założonymi rękami wpatrywał się podest, na którym stała szubienica. Lorien miotał się pomiędzy dwoma strażnikami, rzucając przekleństwa. Gdy tylko ocknął się w celi, od razu rozpoczął swoją litanię, która trwała już dobrą godzinę. Głównie składała się z przekleństw skierowanych w stronę Arthura. Ten jednak nie zwracał na to uwagi, ciesząc się sukcesem i bezradnością wroga. Uwolni świat od jednej kanalii, a potem zajmie się następną.

Pomimo wczesnej godziny na placu zebrał się spory tłum, aby obejrzeć egzekucję mordercy. Andreasa Vintresa wyprowadzono z celi, stał teraz i z satysfakcją wpatrywał się w skazańca. Najwyraźniej postanowił grać ,,tego dobrego”, aby wcześniej skończyć wyrok i wpłynąć na decyzję sędziów. Arthur odwrócił się w chwili, gdy na szyję Loriena założono gruby sznur, który agent woził z sobą już od jakiegoś czasu. Tak na wszelki wypadek.

Spojrzał chłopakowi w oczy, ale się rozczarował. Najwyraźniej zabójca zdołał zapanować nad swoimi emocjami, bo popatrzył za niego z pogardą i wyższością. Strach i bezradność zniknęły, a szkoda, bo Arthur uwielbiał je obserwować w tych zielonych oczach.

Kat machnął ręką, a tłum ucichł. Podczas czytania oskarżeń, wciąż wpatrywali się w siebie, dwaj wrogowie, jeden z wściekłością i wyższością, drugi z satysfakcją, która wręcz od niego promieniowała.

W końcu mówca zakończył swe przemówienie, a kat podszedł do dźwigni, która otwierała zapadnię pod nogami oskarżonego. Śledził ruch ręki, jak dotyka drewna, jak ciągnie dźwignię w górę. Spojrzał na otwierającą się klapę, po czym odwrócił wzrok. Podobnie jak większość tłumu, łączenie z katem i strażnikami. Nie byli nieczuli na śmierć, nawet jeśli to była śmierć mordercy.

Sam Arthur przyglądał się egzekucjom swoich poprzednich wrogów, ale teraz nie był w stanie. Coś go hamowało. Nie chciał zobaczyć tych zielonych oczu zachodzących mgłą, ani prób łapania powietrza. Po prostu spojrzy na szubienicę, gdy chłopak będzie już martwy. Może wtedy ten dziwny uścisk w sercu zniknie.

Do otworzenia oczu zmusił go krzyk jakiegoś wieśniaka. To on, jako pierwszy, otworzył oczy, a to co zobaczył, wyrwało z jego ust okrzyk zdumienia. Arthur odwrócił się błyskawicznie i zamarł.

***

Czasem jednak mrok jest lojalny. Wróci po swoich, pomoże im, aby znów mieli szansę ukryci pod jego kurtyną wieść swoje nikczemne życie.

***

Nie mógł uwierzyć własnym oczom. Jak Lorien tego dokonał?!

Sznur, na którym od kilku chwil powinno zwisać martwe ciało, bujał się samotnie przy większych podmuchach wiatru. Nigdzie nie było śladu zabójcy.

Arthur zacisnął mocniej pięści, nie chcąc pogodzić się z rzeczywistością i z tym, że maleńka część jego duszy odetchnęła z ulgą. Nie zwracając uwagi na przekrzykujących się strażników, ruszył w kierunku pustej uliczki. Jakaś kartka zawirowała na wietrze, uderzając go prosto w twarz.

Znał to pismo.

Do trzech razy sztuka, Arthurze. Lecz w twoim przypadku to raczej do siedemnastu. Spróbuj znów, ale obawiam się, że to mnie sprzyja fortuna.

W ile miesięcy mnie znajdziesz?

~~~~~~~~~~~~~~

Nie jestem z tego zadowolona, ale kiedyś trzeba do wstawić, tym bardziej, że mój termin upłynął trzy godziny temu. Zapraszam do czytania i mam nadzieję, że się nie zanudzicie.

Pozdrawiam,

Mentrix